ضرورت بلوغ فکری شیعه در امر ظهور

نویسنده: بیانات آیت الله علوی بروجردی

ضرورت بلوغ فکری شیعه در امر ظهور

گزیده‌ای از بیانات آیت ‌الله علوی‌ بروجردی به ‌مناسبت میلاد حضرت ولیّ ‌عصر ارواحنا فداه (اردیبهشت 1397)

«انتظار» یک عبادت در بین شیعه تلقی شده است که بزرگترین عبادت در دوران غیبت انتظار فرج است. انتظار فرج یعنی امیدواری به عامّه شیعه داده می‌شود. آن هم شیعه‌ای که در طول تاریخ در معرض قتل عام‌ها و ظلم و ستم‌ها بوده است. حتی در این دورانِ ما هم که در حکومت‌ها و دولت‌ها و کشورهایی اکثریت شیعه هستند و حکومت از شیعه هم داریم، باز هم شیعه با این انفجارها و حملات ِکذایی مورد تاخت و تاز است.

انتظار فرج یعنی امیدتان را در هیچ زمانی از دست ندهید و همیشه حالت آمادگی داشته باشید که او خواهد آمد و بزرگان ما مثل خواجه نصیر که مرد بزرگی است در کتاب «تجریدالاعتقاد» درباره‌ی آقا امام زمان ^{علیه‌السلام} می‌فرماید: «وُجُودُهُ لُطفٌ و تَصَرُّفُهُ لُطفٌ آخر و عَدَمُهُ مِنّا» یعنی خود وجود آقا حجةبن‌الحسن ارواحنافداه لطف است و تصرّفات او هم که بدانیم تصرّفات امام زمان ^{علیه‌السلام} در خلقت و تکوین چیست، لطف است و غیبت و نبودنِ او هم در بین ما از جانب خودمان است؛ مشکل خودِ ما هستیم؛ در حقیقت او غائب نیست ما غائب هستیم؛ ما خواهان مهدی نیستیم؛ ما آقا را نمی‌خواهیم؛ فریاد بَر می‌آوریم که بیا؛ اما در دلمان این فریاد را نداریم؛ ملتزم به لوازم آمدنش نیستیم.

لذا این تکلیف در دوران غبیت، فرهنگ‌سازی برای شیعه است که علی‌رغم تمام مشکلات و ناملایمات توجه داشته باشید شما کسی را دارید که حامی شماست و روزی ظهور می‌کند و در بین شما می‌آید و خودتان را آماده کنید. حتی روایت داریم که اگر آقا ظهور کرد و به شما فرمود به فلان منطقه برو یا این کار را انجام بده دیگر بهانه‌های زن و بچه‌ام و معامله‌ام و باغم و خانه‌ام در کار نباشد؛ دل‌بستگی نداشته باشید؛ نمی‌گوییم این امکانات را نداشته باشید اما دل‌بستگی نباشد که دنبال او بتوانیم حرکت کنیم و باید حرکت کنیم. وگرنه مثل مردم کوفه می‌شویم که امام در بین‌شان بود اما نسبت به امیرالمؤمنین یا امام مجتبی در نخیله یا سیدالشهدا ^{علیهم‌السلام} در کربلا چه کردند؟ مگر امام صادق یا وجود مقدس علی‌بن‌موسی‌الرضا ^{علیهم‌السلام} بین مردم نبودند؟ چه گلی به سرشان زدند؟ مردم آن زمان آمادگی نداشتند ولی ما در دوران غیبت این آمادگی را داشته باشیم!

آمادگی یعنی آن‌چه که در آن زمان از ناحیه شیعیان بر ائمه ^{علیهم‌السلام} گذشت امروز دیگر از جانب ما بر آقا امام زمان ^{علیه‌السلام} نگذرد؛ وقتی با آن شدّت عمل، آقا موسی‌بن‌جعفر ^{علیهماالسلام} را در زندان شهید می‌کنند، روزگار غربت شیعه است؛ حضرت علی‌بن‌موسی‌الرضا ^{علیهماالسلام} امام می‌شوند ولی شیعیان چه بر سر امام رضا ^{علیه‌السلام} آوردند؟ واقفیه چه کسانی‌اند؟ چه شد واقفیه بروز کرد؟ آیا سنّی بودند؟ آیا از حکومت بودند؟ چه شد آقا علی‌بن‌موسی‌الرضا ^{علیهماالسلام} را به امامت نمی‌شناسند؟ چرا؟ چون فرزند ندارند؛ وقتی هم که حضرت جواد ^{علیه‌السلام} به دنیا می‌آیند، می‌گویند فرزند امام رضا ^{علیه‌السلام} نیست. من در بین شیعه خجالت می‌کشم بگویم چه افرادی از شیعیان بودند که مجلس برای این کار تشکیل دادند تا قیافه‌شناس بیاید تشخیص بدهد آیا جوادالائمه فرزند امام رضا ^{علیهماالسلام} است یا نه؟ که اگر ثابت شد فرزند اوست، آن‌وقت بگویند امام است!

اینها بر ما گذشته است اما آیا شیعه به آن بلوغ فکری رسیده است که امروز اگر امام زمان ^{علیه‌السلام} بیاید و در میان ما باشد آن شرایط تکرار نشود؟ آیا این بلوغ فکری حاصل شده است؟ بدون تعارف باید گفت اگر چنین بلوغ فکری حاصل شده بود امام زمان ^{علیه‌السلام} می‌آمد.

یکی از نشانه‌های اینکه آن بلوغ فکری حاصل نشده این است که ما دنبال جسم مبارک و بدن ظاهری آقا ^{بقیةالله‌الاعظم ارواحنافداه} هستیم؛ نه روح مقدّس و باعظمت آن‌حضرت که بر ما احاطه‌ی کامل دارند و نه اهداف و مسیر و راه و روش آن‌حضرت. برای افراد کرامت درست می‌کنند برای این آقا و آن آقا که خدمت امام زمان ^{علیه‌السلام} رسیده است. من به این حرف‌ها و کرامات خیلی معتقد نیستم که این همه در کتاب‌ها می‌نویسند و چاپ می‌شود. چون من در این جهت خیلی کور باطن هستم. البته افرادی در گذشته بودند و در زمان ما هم ممکن است باشند که تشرّف خدمت آقا حجةبن‌الحسن ارواحنافداه داشته‌اند و منکِر این جهت نیستیم اما یک مسأله اینجا وجود دارد و آن عبارت از این است که ما برویم جان بِکَنیم و ریاضت بکشیم که آقا را ببینیم و بعد هم آقا را دیدیم؛ ثمّ‌ماذا؟

این‌که رفتیم و دیدیم و اصلا آقا را هم شناختیم، چه امتیازی دارد؟ آیا آنهایی که شب و روز کنار امام زندگی می‌کردند رفتارشان با امام برای ما عبرت نیست؟ چرا باید جان بِکَنیم که آقا را ببینیم؟ به‌گونه‌ای عمل کنیم که خود آقا به ما عنایت کنند و به ما سر بزنند؛ طوری عمل کنیم تا مانند آن کسانی باشیم که در آن زمان حضور، امام را نمی‌دیدند ولی در خدمت امام بودند؛ کسانی بودند که امام را هیچ‌وقت ندیدند اما در خدمت امام بودند و در مسیر امام حرکت کردند؛ بحث را عوض نکنیم و صورت مسأله را پاک نکنیم؛ بحث ما دیدن امام زمان ^{علیه‌السلام} نیست؛ چه توفیقی است که این آقا چندین بار خدمت امام زمان ^{علیه‌السلام} رسیده است؟ ثمّ‌ماذا؟ مگر مردم صدر اسلام هر روز رسول خدا ^{صلی‌الله‌علیه‌وآله} یا ائمه‌ ^{علیهم‌السلام} را نمی‌دیدند؟ اما با آن بزرگواران چه کردند؟ بلوغ فکری به این است که مسیر باید مسیر امام زمان ^{علیه‌السلام} باشد؛ باید فرهنگ جامعه به نحوی رشد کند که زمینه‌ی ظهور فراهم بشود و ما فرهنگ انتظار فرج را ترویج کنیم.

...

مسأله فقط متوجه مسئولان مملکتی نیست بلکه همه‌ی ما مسئول هستیم. صحبت این نیست که کسی مقام داشته باشد یا نه بلکه هر کسی شأنی در بین شیعه دارد و نفوذ کلامی دارد، مسئول است. از رسول اکرم ^{صلی‌الله‌علیه‌وآله} نقل شده است که «كُلُّكُمْ‏ رَاعٍ‏ وَ كُلُّكُمْ‏ مَسْئُولٌ عَنْ رَعِيَّتِه»[1]یعنی هرکسی به اندازه‌ی نفوذش و ظرفیتی که دارد مسئول است؛ صحبت شوخی نیست؛ مسئولیت‌ها را شوخی نگیریم؛ اینها بلوغ فکری است.

جهت مشاهده ی متن کامل پیام به اینجا مراجعه فرمایید.

    

[1] بحارالانوار، ج 72، ص 38.

• < قبلی
• بعدی >