حَسَن؛ دریای حُسن

نویسنده: زهرا دهقان نیّری (کارشناس ارشد فلسفه اخلاق ؛  این آدرس پست الکترونیک توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید )

نیکوترین مولود!

رحمت خدا جوشیدن گرفت؛ لطفش لبریز شد؛ کرامتش فرود آمد؛ و «تو» به دنیا آمدی.

تو که ریحانه‌ی بهشتیِ حبیب خدا – محمد مصطفی –

و آرامش جان محبوبه‌ی خدا – فاطمه‌ی زهرا –

و نور چشمان ولیّ خدا – علی مرتضی – بودی.

تو که بدر ماه خدا بودی.

و به راستی کدامین روز، برتر و پر برکت‌تر از نیمه‌ی رمضان [1] – ماه خدا – برای میلاد تو که مبارک‌ترین مولود بودی؟!

روز ولادتت، ملائک از شوق، عرش را آذین بستند؛ غافل از آنکه خداوند «تو» را «زینت عرش» خود برگزیده بود! [2]

خدایت، تو را «شَبَّر» نامید؛ به معنای نیکوترین، یعنی «حَسَن». [3]

و البته برازنده‌ترین نام، مخصوص کسی است که نیکوترین صفات، از آنِ اوست.

"درودِ پروردگار بر حسن، فرزند سرور رسولان و جانشین امیر اهل ایمان" [4]

پیشوای کریم!

صفت «کریم» برازنده‌ی توست که در کرامت، روی مردانگی را سپید کرده‌ای.

از تو که فرزند کریمان بودی و خود، به «کریم اهل بیت» ملّقب بودی، از معنای «کَرَم» پرسیدند و تو چه شیوا و نیکو پاسخ دادی:

"کرامت یعنی آنکه عطا کنی پیش از آنکه از تو درخواست شود؛ و اِطعام نمایی در روزگارانی که سختی و قحطی پیش آمده"[5]

و تو خود، مظهر کرامت بودی.

همه ی دارایی خویش را دو بار در راه خدا بخشیدی؛ و سه مرتبه نیز نیمی از اموال خود را میان فقرا و مستمندان تقسیم کردی؛ تا آنجا که از دو پای افزار جفتی را برای خود نگاه داشتی و جفتی را بخشیدی. [6]

آن روزگاران که عطای درهمی سخاوت محسوب می شد، به سائلی پنجاه هزار درهم و پانصد دینار بخشیدی و در نهایت ردای خویش را نیز به وی هِبِه کردی تا کرایه‌ی باربری را بدهد که سکه هایش را حمل می‌کرد![7]

کیست آنکه ادّعا کند بر در خانه‌ی تو آمده و بی اجابت بازگشته؟ و کیست که تو را دیده باشد و دیگری را «کریم» خوانده باشد؟

تو کرامت را آن هنگام به انتها رساندی که در حقّ آنان که دل‌هاشان مرده بود و به تو و هدایتت پشت کرده بودند، از خدا طلب مغفرت و هدایت نمودی؛ در حالی که ایشان هیچ‌گاه از تو چنین درخواستی نکرده بودند!

عزیز خدا!

همه‌ی عزّت، از آنِ خداست؛ و خداپرستان واقعی از سرچشمه‌ی عزّت او می‌نوشند[8] .

درود بر تو ای عزیز خدا و ای عزّت مؤمنان[9] !

آنان که تو را یافتند، از چشمه‌ی جوشان عزّت الهی سیراب شدند و پروانه‌اَت گشتند، اما آنها که تنها با ثروت دنیا عزّت خواستند، خواری و حسرت را به جان خریدند.

سرور جوانان بهشت!

ملائک، همه مشتاق آن لحظه که با دیدنت، گُل از روی برترین وجود خلقت بشکفد و مهربانانه ندا دهد:

«إلَیَّ إلَیَّ یَا بُنَیَّ» (دلبندم نزد من بیا)

چه بود میان تو و جدّت - رسول برگزیده‌ی خدا - که وقتی تو را می دید، روحش به سویت پر می کشید؟

چه بود سِرِّ نم چشمانش که هر وقت تو را می بویید و می بوسید، می گریید؟

چه بود حکمت آن که در میان دوستان و اغیار تو را عزیز می‌شمرد و همگان را خبر می‌داد که:

هان ای مردم! بدانید:

این حسن، پسر من، از من، نور چشم من، روشنى قلب من، میوه‌ی دل من، سرور جوانان اهل بهشت و حجت خداست.

امر او امر من؛ و قول وى، قول من است.

كسى كه تابع حسن گردد، از من؛ و آن كه از فرمان او سر باز زند، از غیر من است. [10]

تنهای غریب!

کجایند آنان که ادعا کردند از حواریونت هستند؟ همان‌هایی که با تو عهد نصرت بستند؟ همان‌هایی که آزمون الهی را نفهمیدند و به سکه‌ای عهد خود را فروختند و تو را تنها گذاشتند؟

و تو، - ای مهربان‌ترین پدر - به خاطر حفظ جان مردم و بقاء آنها صبر کردی؛ و بار گرانِ ظلم نا اهلان و بد عهدان را به دوش کشیدی و فقط به هدایت و حمایت فرزندان زمانت اندیشیدی.

غربتت، ما را به یاد پدر مهربان‌مان می‌اندازد که سالیانی است غریبانه در انتظار یاریِ ماست. و ما که سرزنشگر بد عهدیِ مردان توییم، غافلیم از اینکه خود نیز عهد بسته بودیم یاریگر هدایتگر عصرمان باشیم!

در این روزهای عزیز که با میلاد تو عزّتش فزونی یافته، تو را به کرامتت می‌خوانیم و از تو می‌خواهیم در حق ما و هدایتگر عصرمان دعا کنی. ما را دعا کنی تا توفیق یاری‌اَش را داشته باشیم؛ و حجت زمان‌مان را دعا کنی تا از غربت غیبت خارج شود.

می دانیم که سائلی را بی استجابت رها نکرده‌ای. ای کریم‌ترین کریم!

میلاد فرخنده‌اَت مبارک

ای جانشین امیرِ امین؛

 ای دریای حُسن؛

     ای جان پیامبر، حَسَن.   
                                   

• < قبلی
• بعدی >