...چه لحظه‌ی باشکوهی است آن هنگام که رایحه‌ی رضایت خالق را استشمام می‌کنی؛ و بی اختیار، دستان خالی‌اَت را به نشانه‌ی بی چیزی و بی‌پناهی نشانش می‌دهی؛ و از سویدای وجود می‌خوانی: «ربّنا»!

«ربّنا» را که می‌گویی، روحت آرام می‌گیرد؛ پریشانی و خستگی اَش پر می‌کشد؛ تازه می‌شود و سبک!

...«ربّنا» را که می‌گویی، دوست داری زمان، متوقف شود؛ تو بمانی و خالق؛ و دیگر، هیچ!

ادامه مطلب