«ای سرور شهادت؛ شعر چه ارزشی دارد اگر حامل پیام ارزش‌ها نباشد ... و با ظلم چه کسی می‌ستیزد، جز سرافرازانی که همچون اهل بیت رسول خدا حیات خود را برای یاری حق وقف کرده‌اند؟ ای حسین ... تو را در میانۀ میدان می‌بینم که چون قهرمانی از بهشت خداوند فراتر از همه آدمیان با شر می‌جنگد و به قدرت ایمان بر آن پیروز می‌شود ... چون شیر در میان‌شان ایستادی و آن گرگان را پس زدی؛ خوشا مرگی چنین که عظمت را از دین وام می گیرد ... آنان دغدغه‌ای جز سلب خلافت نداشتند اما تو  نگران دین بودی. در یک دست شمشیر داشتی و در یک دست قرآن.... و ای حسین، امروز یاد تو در دلهای‌مان چون آیات الهی جاودانه است.»