«قربان»؛ عید بندگی

نویسنده:  الف. کیومرثی (کارشناس فن آوری اطلاعات  ؛   این آدرس پست الکترونیک توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید )

نامت را که می‎برم، واژه‌های بندگی و تسلیم در برابر نامت زانو می‎زنند؛

ای عبد صالحِ تسلیم؛ ای ابراهیم.

چه صبورانه در آزمون‌های سخت ایستادگی کردی. از مالَت؛ از جانَت؛ از همه‌ی داشته‌هایت گذشتی و خلیل پرودگار گشتی. [1]

ملائکه نیز از عبودیتت به عَجَب آمدند و چنین اندیشیدند که دوستی تو با خدا به سبب اموال زیادی است که نصیبت داشته. تا آنکه تو همه‌ی آنچه را داشتی، به کسی بخشیدی که خدای را چنین تسبیح می‌گفت: «سبوح قدوس رب الملئکه و الروح». از آن پس افلاکیان دانستند سرّ میان تو و رحمان که خلیلش گشتی آن است که از هر چه غیر او بود خالی شدی. [2]

در راه محبوب، مال چه ارزشی داشت؟ که جان باید داد! آنچنانکه جبراییل ناله سر دهد یا جلیل؛ اینکه در آتش است، خلیل توست! و معبود که عبد خویش خوب می‌شناخت جبراییل را به سکوت دعوت کند تا ببیند چگونه ایمانت آتش را گلستان می‌کند. [3]

اکنون زمان دیگری است برای اثبات تسلیم در بندگی‌ات، این بار، نَه جان شیرین؛ که شیرین‌تر از جانت را به قربانگاه ببر:

اسماعیل را؛ ثمره‌ی سالها انتظارت، میوه‎ی باغ زندگانی‌ات، وارث علم آسمانی‌ات، حاصل روزهای صبر و بندگی‌ات.

تو او را نیز در پای اراده و رضایت پروردگار آسمان‌ها و زمین به مسلخ کشاندی؛ که قربانی هرچه عزیزتر، خالق، راضی‌تر.

بندگی را تمام کردی.

حیّ مقتدر، دردانه‌ات را به تو بخشود. اسماعیل را به دامان تو بازگرداند. پاداش لحظه لحظه‌ی بندگی تو در صلب او قرار داشت. اسماعیل پدر بهترین بندگان خداوند شد. [4]

«قربان» عید بندگی است.

«قربان» عید توست. عید فرزندت. عید وارثانت.

ای عبد صالح تسلیم؛ ای ابراهیم.

اکنون آخرین وارث تو، غریبانه روزهای نادیده شدنش را صبوری می‌کند. منجی موعود – مهدی -  وارث توست، صبر را از تو به یادگار دارد و بندگی را. او فرزند توست. جانت را دریغ نکردی او هم دریغ نخواهد کرد. تسلیم بودی او هم تسلیم است. عید قربان یادآور وجود اوست. هم او که آخرین نور از نسل ابراهیم است.

پروردگارا؛ ظلمت این روزگاران ایمان‌های ما را به قربانگاه جهالت می‌کشاند. مهربانا، وارث ابراهیم و فرزند اسماعیل، منجی موعود را به ما برسان تا انوار هدایتگرش جان‎های ما را به سعادت برساند.

• < قبلی