نجوای سبز زمین

نویسنده: زهرا مرادی  ( کارشناس ارشد MBA؛ این آدرس پست الکترونیک توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید  )

روزها کوتاه و کوتاه‌تر شد و شب ها بلند و بلندتر. آنقدر بلند که یلدا شد. [1]

زمین شیفته‌ی روشنایی بود. دلتنگ نور.

گردید و گردید تا آنکه روشناییِ صبح بر تاریکیِ شب چیره شد.

لحظه‌ای را که دیگر شب طولانی‌تر از روز نبود، به جشن نشست. [2]

از شوق، شکفت.

شکوفه زد. نو شد. نوروز شد!

زمین خندید.

دستان سبزش را به سوی آسمان بی منتها بلند کرد و با آفریدگارش چنین نجوا کرد:

"ای تغییر دهنده‌ی جان‌ها و دیدگان؛

ای تدبیر کننده‌ی روزها و شبان؛

ای گرداننده‌ی حال آفریدگان؛

با ظهور آنکه وعده‌ی آمدنش را به عالمیان داده‌ای

– همو که زمینیان او را بودای پنجم، آواتارای دهم، سوشیانت، ماشیح آخر زمان، پسر انسان، مهدی موعود، ... می‌خوانند –

روشنایی را برای همیشه بر تاریکی و ظلمت پیروز گردان و حال ما را به بهترین حالات بگردان." [3]

• < قبلی