علی؛ پناه امن خدا

نویسنده: زهرا مرادی ( کارشناس ارشد MBA ؛  این آدرس پست الکترونیک توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید  )

خالق، گِل آدم را به شوق وجود چهارده دُردانه سِرِشت؛ و آنچنان که کل هستی بشنود بانگ برآورد:

اگر نبودند محمد، علی، فاطمه و فرزندان ایشان، آدم که سهل است، عالَم را خلق نمی‌کردم.[1]

اینها را گفت تا تمامی خلقت، حساب کار دست‌شان بیاید و جایگاه این برگزیدگان الهی را بفهمند. همه‌ی کائنات تا نباتات و جمادات، منزلت این موهبت‌های آسمانی را نزد پروردگار دانستند. در این میانه فقط برخی از آدمیان بودند که خود را به نفهمیدن زدند!

پروردگار، بر مومنان منت نهاد[2] و دردانه‌های خلقتش را که جنس‌شان نور بود و جایگاه‌شان عرش[3] به سوی زمینیان رهسپار ساخت. برگزیدگانی که امین خدا بودند در زمین، و جانشینانش در خلقت. [4]

آفریدگار، آنها را گنجینه دار علم خود قرار داد[5] و بندگان را پیغام فرو فرستاد که هر که هر چه نداند از ایشان بپرسد[6]. اما زمینیان وانمود کردند نفهمیده‌اند که مُراد پروردگار از چنین بشارتی کسب هدایت آدمیان از ابواب علم خداوندی است. از این رو دورِ هدایتگر عصرشان حلقه زدند و چنین پرسیدند:

«یا علی! بر من آشکار ساز که چند مو به سر دارم؟»[7] 

از همان روز که خانه‌ی خدا برای ولادت علی آغوش گشود[8]، عدّه‌ای بنا را بر ندیدن و نفهمیدن گذاشته بودند. گروهی شانه‌ی انکار بالا انداختند که: مگر چه اتفاق ویژه‌ای رخ داده؟! و دیگرانی از حسد دندان به هم فشردند و عهد بستند تا خانه‌ی خدا را عزادار این مولود مبارک گردانند.

گویا هرچه خداوند، برهان خویش را آشکارتر و حجت خود را تمام‌تر می‌کرد، اصرار آدمی بر نفهمیدن بیشتر می‌شد.

و خلقت، در این حیرت که این چه ظلم عظیمی است که بشر در حق خود روا می‌دارد؟ و این چه جهل مرکبی است که نعمت را پس زده، نغمت را به آغوش می‌کشد؟ و این چه صبر عجیبی است که خدای علی می‌ورزد؟

خداوند مهربان، هر آنچه بشر برای سعادت و هدایت نیاز داشت به او عطا کرده بود و او را در انتخاب خوشبختی مختار گذاشته بود. این، سنت خدا بود که اختیار و اراده‌ی آدمیان را ارج نهد. اما دلش نیامد به آنها یادآوری نکند که:

بندگان من! وَاعْتَصِمُواْ بِحَبْلِ اللّهِ جَمِيعًا[9] : به علی حبل متین الهی چنگ زنید[10]. علی، دژ محکم من است که هر که بدو پناه آورد، از عقوبت من در امان خواهد بود[11]؛ و هر که او را دوست بدارد، بهشت اعلا را نصیب خود ساخته است[12].

اما چه سود که عده‌ای باز هم خود را به نشنیدن و نفهمیدن زدند؛ شقاوت را بر سعادت ترجیح دادند؛ محراب عبادت را عزادار برترین عبادت کنندگان نمودند؛ شمشیر جهل را بر عمود دین وارد کردند؛ و ضجه‌ی افلاکیان را بلند ساختند که:

به خدا سوگند ارکان هدایت در هم شکست؛ و ستاره‌های دانش نبوت تاریک و نشانه‌های پرهیزکاری بر طرف شد؛ به خدا سوگند که عروه الوثقای الهی گسیخته شد؛ زیرا برترین اوصیا، علی مرتضی کشته شد. [13]

به خدای علی سوگند تا آن روز که بهشت و دوزخ به دستان علی [14] میان بندگان تقسیم گردد [15]، نخواهند فهمید که چه خیانتی نسبت به خدا و خَلقش مرتکب شده‌اند.

گرچه بشر ندانست و نخواهد دانست که علی کیست؛ و اینکه نبی، شهر علم است و علی بابِ آن [16]، به چه معناست؛ یا اینکه ولایت علی پناه امن خداست که هر که به آن وارد شود، از هر گزندی در امان خواهد بود [17]، یعنی چه، اما ...

اما دوست داشتن علی حتی این مقدمات را هم لازم نداشته و ندارد. حبّ علی در سینه‌ی مومنان، مفطور است[18]. کافی است با جهل و عناد، آن را نپوشانند تا این محبت بجوشد و از روح‌شان لبریز شود. محبتی که نتیجه‌اش رضا و رضوان الهی خواهد بود.

در سوگ شهادتش خدا را شاهد می‌گیریم که با همه‌ی نفهمیدن‌ها و ندانستن‌های مان علی – این اسوه‌ی هدایت – را دوست می‌داریم و عهد می‌بندیم از این پس، با گوش سپردن به پیام‌های نجات بخشش، این نعمت عظیم را کفران نکنیم و زینت او و آخرین هدایتگر از نسل او (مهدی ^{عجل الله تعالی فرجه الشریف}) باشیم.

• < قبلی
• بعدی >