تحفه آسمانی

نویسنده: عبدالحسین طالعی 

 

 

زیر سقف لاجوردی آسمان، خانه‌ای بود که تاج افتخار بر تارک زمین بود. چشم اهل آسمان، هر شب و روز به خانه‌ای خیره شده بود که نورباران آن پیوستگی داشت:

نور علی، نور فاطمه و نور فرزندی خردسال که نام نیکویش حسن بود. ^{صلوات الله علیهم اجمعین.}

 

گاهی که خانۀ نور، میزبان پیامبر رحمت ^{صلّی الله علیه و آله} می شد، مصداق آیۀ کریمۀ «نُورٌ عَلی نُورٍ»، فرشتگان پاک را به حیرت و شگفتی وا می‌داشت.

 

آنچه در خانۀ نور موج می زد، عبادت، ایثار و صبر بر مصائب بود. و در یک کلام:

آیینه شدن برای نمایاندن قامت زیبای آسمانیِ دین حق. و این آیینه را خدای کریم، بارها به ملائک مقرّب نشان داده بود که:

«هان، ببینید بندۀ مرا ...»

 

 

 و البته دیدگانِ نابینای خفّاشان زمین، از دیدنِ این همه شگفتی‌ها عاجز بود.

 

 

آنک، خانۀ نور، چشم به راه نور پارۀ دیگر بود؛ تا گامِ پاک بر تارک خاک نهد، و بر زمینیان منّت گذارد، و جهانها و اهل آنها را حجّتی دیگر باشد.

آنک، تمامی کاینات، چشم بودند؛ و همه نظاره‌گر بر آن اقامتگاهِ سادۀ گِلی که خاک آن توتیای ملک بود.

آنک، هر چه آفریدۀ خداست، دیده بر آن آسمان دوخته بود – آسمانی در زمین - تا پنجمین حلقۀ رشتۀ نور، کاینات را نورباران کند.

 

انتظارِ سنگین کاینات به سر می‌آید. دقایقی که هر یک، همچون قرنی بر دل ما سوی الله سنگینی می‌کند، به پایان می‌رسد.

برقی در دیدۀ خدابین حبیبۀ خدای علیّ اعلی جلّ جلاله و محبوبۀ رسول مصطفی ^{صلّی الله علیه و آله} و قرینۀ علی مرتضی ^{علیه السلام} می درخشد و هلهلۀ تکبیر و تسبیح ملائک، آسمان را پُر می‌سازد.

 

 

امّا در زمین، در خانۀ نور، خبرهای دیگر بود:

اسماء بنت عمیس – در حالی که گل خنده برلب دارد- نوزاد را به محضر «رَحمَةً لِلعالَمین» می‌آورد. امّا می‌بیند که گوهر اشک در نگینِ چشمان پیامبر رحمت ^{صلی الله علیه و آله} نشسته است. شگفت زده سبب را می‌پرسد. در حالی که لبهای وحی را ابر غم پوشانده، پاسخ پیامبر در تمامی جهان طنین انداز می‌شود:

 

«این فرزندم را، امّتم می‌کُشند و من بر آن روز می‌گریم.»

 

اسماء، نخستین بار است که در نخستین لحظات میلاد مولودی جدید، گریۀ پدر مولود را می‌بیند. می‌خواهد برود که صدای دلنوازِ رحمت واسعۀ الهی، او را باز می‌گرداند:

 

«اسماء، این خبر را از دخترم فاطمه پنهان کن.»

 

 

قلب مطهّر صدیقه طاهره – که آیینۀ تمام نمای حقایق غیب و شهود است و خود، آن صحنه‌ها را دیده – منتظر کلام یا سکوت اسماء نمی‌ماند.

شادیِ میلاد مولود، و حزن شهادت شهید در هم می‌آمیزد، و حالی شگفت به محبوبۀ کبریا می‌بخشد.

امّا حضرت ربّ العالمین، اراده فرموده تا بهارِ عیش حبیبه‌اش را بدون ابرِ غم ببیند. مأموریتِ ملک بزرگوار – جبرئیل امین علیه السلام- آغاز می‌شود.

 

خیل ملائک، به تبریک میلاد بر رسول خاتم ^{صلّی الله علیه و آله} وارد می‌شوند، تا به این تبریک، تبرّک جویند. از آسمان به زمین می‌آیند، تا به جهانیان بگویند، که در حضیض زمین، می‌توان عزیز بود و به آسمانیان عزّت بخشید.

جبرئیل امین، با هدیه‌ای قدسی، از جانب سبّوح قدّوس، بر قدّیس زمین و آسمان وارد می‌شود:

 

«خدایت سلام می‌رساند و این لوح الهی را به پیشگاه حضرتت پیشکش می‌دارد تا به دخترت برسانی و او را دلشاد گردانی.»

 

چشمان پیامبر خاتم ^{صلّی الله علیه و آله}، محبوبِ کبریا، به پیام حبیب، نوری دیگر می‌گیرد. به سطرهایی می‌نگرد که به خط نور، بر لوح سبز الهی نگاشته است:

 

بسم الله الرحمن الرحیم

 

هذا کِتابٌ مِنَ الله العَزیزِ الحَکیمِ، لِمُحَمَّدٍ نَبِیِّهِ وَ نُورِهِ وَ سَفیرِهِ ...

 

این نگاشته‌ای است از جانب خدای عزیز حکیم به محمد، پیامبرش، و نورش و سفیرش ...

 

درختِ همیشه سبزِ لوح الهی، در گلستانِ دستانِ زهرا ^{علیها السّلام} می نشیند ...

 

 

 

ترجمه کلام خدا در آن لوح آسمانی، بدین مضمون است:

 

 

بسم ‏الله الرحمن الرحیم

 

این مکتوبی است از سوی بزرگ پروردگار دانا، به پیامبرش محمّد، آن کس که نور او، و پیام رسان او، و حجاب‏، و راه‌گشای به ‏سوی اوست.‏

که آن را فرشتۀ وحی از جانب پروردگار جهانیان بر وی فرود می‏‌آورد.

 

ای محمد! نشانه‏‌هایم را گرامی دار‏. و نعمت‌هایم را سپاس گزار، و الطاف مرا انکار مکن‏‏.

من خدایم‏، و هیچ خدایی جز من نیست که در هم ‏کوبندۀ ستمکاران‏، و به دولت رسانندۀ ستمدیدگان‏، و پاداش ‏دهندۀ روز جزاست‏.

من خدایم‏، و هیچ خدایی جز من نیست‏. پس هرکه جز به فضل من امید، و جز از عدل من هراسی داشته باشد، آن ‏چنان عذابش ‏کنم که احدی از عالمیان را چنین عذابی نکرده باشم‏‏.

پس تنها مرا عبادت ‏کن‏، و به من توكّل نما.

 

من هیچ پیامبری را برنگزیدم‏، و دوران او را به پایان نبردم‏ مگر آنکه جانشینی برای وی قرار دادم‏.

 

من تو را بر تمامی پیامبران، و جانشینت [علی بن ابیطالب] را بر تمامی اوصیاء‏، فضل و برتری بخشیدم‏.

و تو را به دو شیرزاده‏، و نوۀ برگزیده‌ا‏ت حسن و حسین [علیهم‏‌السلام‏] گرامی داشتم.

 

حسن را پس از گذشت دوران پدرش‏، ‏کانون علم خود؛

 

و حسین را گنجینه‏‌دار وحی خود قرار دادم‏. و او را به زیور شهادت آراسته و گرامی داشتم‏، و پایانی سعادتبخش برایش قرار دادم‏. او برترین شهیدان و والاترین ایشان است‏. من ‏کلام تام و تمام [= ‏‏دیگر جانشینان‏] خود را با او، وحجّت بالغۀ خود را نزد او قرار داد‏م.

و مردم را بر اساس تبار [پاک‏] او پاداش و کیفر می‏‌دهم‏.

 

اوّلین از این - ‏رشته - علی‏، سرور عابدان و زیور اولیاء‏ گذشتۀ من است‏.

 

سپس فرزندش محمد، که بسیار شبیه نیای والایش پیامبر محمود است‏، او شکافندۀ علم من و کانون و گنجینۀ حکمت من است‏.

 

آنان که در امر جانشینی جعفر تردیدی به خود را دهند، زود باشد که هلاک و نابود شوند. هرکس او را منکر شود،‏ گویی مرا باور نداشته است‏. من این را بر خود فرض نهاده‌‏ام‏، که جایگاه جعفر را بسیار گرامی داشته و او را از رهگذر یاران و دوستان و شیعیانش شادمان سازم.

 

پس از او، موسی است‏ که در امر ولایت او، فتنه‏‌ای سخت و کور و آشوبی فراگیر همه را در خود می‌‏گیرد. از آنجا که راه طاعت من بریده نشود و برهان رسای من مخفی نماند، دوستان و اولیای من‏، با جامی سرشار از ولایت او سیراب می‌‏شوند.

هرکس ‏که یکی از اینان را منکر شود، ‏گویی ‏که نعمت مرا انکار کرده است. هرکس که آیه‌ا‏ی ازکتاب مرا تغییر دهد، بر من افتراء زده است‏.

 

وای بر مفتریان انکارگری که پس از پایان دوران بنده و دوست برگزیده‏‌ام موسی‏، علی‏، دوست و یار مرا منکر می‏‌شوند. او کسی است که بارهای سنگین نبوت را بر دوش او نهاده‌‏ام.

و از رهگذر تحمل آن سنگینی‌‏ها، وی را می‏‌آزمایم‏. سرانجام او را پلیدی سرکش خواهد کشت‏، و در شهری‏ که به دست بندۀ صالح بنا گردیده و در کنار بدترین مخلوقاتم [هارون‏] به خاک سپرده خواهد شد.

 

من این را بر خود فرض نهاده‏‌ام‏،‏ که او (رضا) را به وجود فرزندش محمد شادمان‏ گردانم‏. همان کس که پس از او جانشین وی خواهد بود.‏

او وارث علم و گنجینۀ حکمت و جایگاه اسرار نهان من‏، و برهانی رسا و آشکار بر خلقم است؛ هیچ بنده‌‏ای به او ایمان نیاورد، مگر اینکه بهشت را جایگاه او قرار داده‌ا‏م و پذیرای شفاعت او دربارۀ هفتاد تن از خاندانش ‏گردم‏، که جملگی سزاوار آتش دوزخند.

 

آنگاه پایان کار فرزندش علی را قرین سعادت می‏نمایم‏. همو که دوست و یار من بوده، و گواه بر خلق‏، و امین وَحیَم است.

 

از نسل او، حسن را بیرون می‏‌آورم ‏که مردم را به راه من فرا می‌‏خواند، و خود کانون و گنجینۀ علم من است‏.

 

و این رشته را با فرزند وی (‏م‏ ح م د) به پایان می‏‌رسانم ‏که او رحمت عالمیان است. کمال موسی‏، عظمت عیسی‏‏، و شکیبایی ایّوب را داراست ...[1]