«توماس کارلایل»: على (ع) کسى است که ما ناگزیریم دوستش بداریم.

• 

گردآوری و تلخیص : آذر طاهری ( کارشناس ارشد برق – مخابرات سیستم ؛ این آدرس پست الکترونیک توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید )

  توماس كارلایل[1] در سال 1795 در انگلستان زاده شد. او نویسنده، فیلسوف و مورخ مشهور قرن نوزدهم میلادی است که آثار متعددی از خود بر جای گذاشته است. آثار این نویسنده و اندیشمند برجسته، بر تفکرات سیاسی، مذهبی و ادبی قرن نوزدهم میلادی تاثیر بسزایی داشته است.

  او با ایراد سلسله سخنرانی‌هایی در باب قهرمانان تاریخ به چهره‌ای مطرح در بین مطبوعات ادبی و عامه مردم تبدیل شد. سخنرانی‌هایی که واکنش‌های متفاوتی در برداشت. به گونه‌ای که مجموعه این سخنرانی‌ها با عنوان «قهرمانان، قهرمان‌پرستی، و قهرمانی در تاریخ»[2] بارها تجدید چاپ شد.

کارلایل در دومین سخنرانی‌اش با عنوان « قهرمانی در کسوت پیامبر، محمد: اسلام»[3] ، محمد را قهرمان تاریخ بشریت می‌نامد. در این سخنرانی آنجا که از دعوت محمد(ص) از خویشاوندانش به اسلام سخن می‌گوید‌ به ناگاه تحت تاثیر عظمت علی(ع) قرار میگیرد و فرازی از علی(ع)و ویژگی‌های بی‌نظیر او می‌گوید. از نوجوان 16 ساله‌ای که به تنهایی دعوت محمد(ص) را اجابت می‌کند. او از علی(ع) می‌گوید: 

«على کسى است که ما ناگزیریم دوستش بداریم، و به او عشق بورزیم زیرا او جوانمردى شریف و بزرگوار است که از وجدان او رحمت و نیکى مى‌جوشد و از قلب او، شعله دلاورى و حماسه زبانه مى‌کشد. او از شیر، شجاع‌تر است. لکن شجاعتش با رقت و لطف و محبت و مهربانى آمیخته است. ... شهادت او، بر اثر شدت عدالتش بود. او هر انسانى را مثل خودش عادل مى‌پنداشت. دربستر مرگ، درباره قاتل خود چنین فرمود: اگر زنده بمانم، کار به دست خودم هست و خود مى‌دانم که با او چه کنم و اگر بمیرم آن وقت کار به دست شماست. اگر خواستید قصاص کنید، در برابر ضربتى که به من زده است، او را یک ضربت بزنید و اگر عفوش کنید، به تقوى نزدیکتر است.»[4]

 

..."As for this young Ali, one cannot but like him. A noble-minded creature, as he shows himself, now and always afterwards; full of affection, of fiery daring. Something chivalrous in him;  brave as a lion; yet with a grace, a truth and affection worthy of Christian knighthood. He ... a death occasioned by his own generous fairness, confidence in the fairness of others: he said, If the wound proved not unto death, they must pardon the Assassin; but if it did, then they must slay him straightway, that so they two in the same hour might appear before God, and see which side of that quarrel was the just one!"[5]